زیباترین اشعار و دوبیتی های امام خمینی (ره)

دوبیتی های زیبای امام خمینی (ره)

دل خواب؛
چشم تو و خورشید جهانتاب کجا؟

  یاد رخ دلــــــــدار و دل خواب کجا؟
با این تن خاکى، ملکوتى نشوى

  اى دوست تراب و ربّ الاَرباب کجا؟ درِ وصل
اى دوست، ببین حال دل زار مرا

ویـن جانِ بلا دیده بیمار مرا
تا کى درِ وصلِ خود به رویم بندى؟  ………………   جانا، مپسند دیگر آزار مراطفل طریق
اى پیـــرطـــــــــریق، دستگیرى فرما!  ……………..    طفلیم در این طریق پیرى فرما
فرسوده شدیم و ره به جایى نرسید  ………………..     یارا، تو درین راه امیرى فــــرما!

باده اَلَست
هشیارى من بگیر و مستم بنما       …………..      سر مست ز بـــــــاده الستم بنما
بر نیستیم فزون کن، از راه کَرم       …………….       در دیده خود هر آنچه هستم، بنما

هیهات
فاطى تو و ره به کوى دلبر؟ هیهات!    …………….      نظّاره گرىِّ روى دلبــــــر؟ هیهات!
این راه، رهى نیست که پیمایى تو     ……………..     جبریل در آن فکنده شهپر، هیهات!

جمهورى اسلامى
جمهورى اسلامى ما جـــــاوید است     …………..     دشمن ز حیات خویشتن، نومید است
آن روز که عالم ز ستمگر خالى است    …………………     ما را و همه ستمکشان را عید اس

فریاد
از درد دلم، بجز تو کى با خبر است؟     ……………     یا با من دیوانه که در بام و در است؟
طغیان درون را به که بتوانـــم گفت؟      ………………     فریاد نهان را به دل کى اثر است؟
چراغ فطرت
فاطى که به قول خویش، اهل نظر است   …………….   در فلسفه کوششش بسى بیشتر است
باشد که به خــــــود آید و بیـــــدار شود   ………………     دانـــــد که چـــراغ فطرتش در خطر است

فریاد ز من
اى پیر، هواى خانقاهم هوس است     ………………       طاعت نکند سود، گناهم هوس است
یاران همه سوى کعبه، کردند رحیل     …………………..        فریاد ز من، گناهگاهم هوس است!

جمهورى ما
جمهورى ما نشانگر اسلام است       ………………..         افکارِ پـــلیدِ فتنه جـــویان، خـــام است
ملّت به ره خویش جلو مى‏تازد          ……………………        صدام به دست خویش در صد دام است

ما عرفناکَ
فاطى که ز من نامه عرفانى خواست    …………………     از مورچه‏اى، تخت سلیمانى خواست
گــــویى نشنیده ما عرفناک از آنک      ………………………    جبریل از او نفخه رحمــــانى خواست

تشنه پاسخ
اى دوست، هر آنچه هست، نورِ رُخ تو است   ………………..    فریاد رس ِ دل، نظرِ فرّخ تو است
طى شد شب هجر (قدر) و مطلع فجر نشد   …………………    یارا! دل مرده، تشنه پاسخ تو است

پرچم
این عید سعید، عید حزب اللّه است    ………………….    دشمن زشکست خویشتن، آگاه است
چــــون پرچم جمهورى اسلامى ما     ………………..     جــــــاویـــــد به اسمِ اعظمِ اللّه است

دُرّ یتیم
فاطى که به نور فطرت، آراسته است   …………..     از قید حجاب عقل، پیراسته است
گویى که ز بحر نور سلطانى و صدر  ……………..     این دُرّ یتیم پاک برخاسته است
طوطى وار
فاطى که به دانشکده ره یافته است   ………………….       الفاظى چند را به هم بافته است
گویى که به یک دو جمله طوطى وار      ………………..     سوداگرِ ذاتِ پاکِ نایافته است

مهمان
هر ذرّه در این مزرعه، مهمان تو هست   ………………     هر ریش دلى بحق، پریشان تو هست
کس را نتوان یافت که جویاى تو نیست    ………………..    جوینده هر چه هست، خواهان تو هست

ایمان
آن را که زمین و آسمانش جا نیست      …………………       بر عرش برین و کرسى‏اش ماوا  نیست
اندر دل عاشقش بگنجد، اى دوست      ……………………       ایمان است این و غیر از این معنا نیست
خرداد ۱۳۶۳

عشق
آن دل که به یاد تو نباشد، دل نیست      ………………..         قلبى که به عشقت نتپد جز گِل نیست
آن کس که ندارد به سر کوى تو، راه         ……………………..          از زندگى بى ثمرش حاصل نیست

شیرین
در محفل دوستان، بجــز یاد تو نیست       ……………….       آزاده نــــــــباشد آنـــــکه آزاد تــــو نیست
شیرین لب و شیرین خط و شیرین گفتار    ……………………     آن کیست که با این همه، فرهاد تو نیست؟

افسوس
افسوس که عمر در بطالت بگذشت      ………………….           با بارِ گنه، بدونِ طاعت بگذشت
فــــــــــردا که به صحنه مجازات روم          ……………………….         گویند که هنگام ندامت بگذشت

گمان
افسوس که ایّام جــــوانى بگذشت          ……………         حالى نشد و جهان فــانى بگذشت
مطلوب همه جهانْ نهان است، هنوز    ……………….     دیدى همه عمر در گمانى بگذشت؟

هستىِ دوست
جز هستىِ دوست در جهـــــــان، نتوان یافت     …………………    در نیست نشانه‏اى ز جان نتوان یافت
در خانه اگر کس است، یک حرف بس است   ………………..    در کوْن و مـــکان به غیر آن نتوان یافت

نتوان یافت
با فلسفه، ره به سوى او نتـــــوان یافت      …………………         با چشم علیل، کوى او نتوان یافت
این فلسفه را بِهِل که بى شهپر عشق       …………………..         اشراقِ جمیلِ روىِ او نتــوان یافت

طریق
فاطى که طریق ملکوتى سپرَد       …………………..         خواهد ز مقام جبروتى گذرَد
نابینایى است کو ز چاه ناسوت        …………………        بى راهنما به سوى لاهوت روَد

فنا
صوفى، به ره عشق، صفا باید کرد    ………………….    عهدى که نموده‏اى، وفا باید کرد
تا خویشتنى، به وصل جانان نرسى    ……………………..   خود را به ره دوست، فنا باید کرد

حذر
فاطى، به‏سوى دوست سفر باید کرد   ………………….    از خویشتنِ خـــویش گذر بایـــــد کرد
هر معرفتى کـــه بوىِ هستىِ تو داد     ……………………    دیوى است به ره، از آن حذر باید کرد

سفر
از هستى خویشتن، گذر باید کرد    ……………………     زین دیو لعین، صرف نظر باید کرد
گــــــر طالب دیــــدار رخ محبوبى     ……………………..      از منـــــزل بیگانه سفر باید کرد

حجاب اکبر
فاطى که به علم فلسفه مى‏نازد    ………………………..     بر علــــــم دگـــر به آشکارا تازد
ترسم که در این حجاب اکبر، آخر      …………………………..    غافل شود و هستى خود را بازد

راه
فصلى بگشا که وصف رویت باشد    ……………………..      آغــــازگر طُـــــرّه مــویـــــــت باشد
طومــار علوم و فلسفه درهم پیچ    …………………………         یارا، نظرى که ره به سویت باشد

نشان
فاطــــى گُل بوستان احمـــــــد باشد   ………………………………..       فرزنــــد دلارام محمّد باشد
گفتار من از نشانِ سلطانى و صدر   ………………………………     در جبهه سعد او مویّد باشد

عید
این عید سعید، عید اسعد باشد     ………………….      ملّت به پنـاه لطف احمد باشد
بر پرچم جمهورى اسلامـــى ما       …………………      تمثال مبارک محمّد(ص) باشد

عارف
آن کس که به زعم خویش، عارف باشد    ……………….   غـــــــوّاص به دریاى معارف باشد
روزى اگــــــــــــر از حجاب آزاد شــــــود   …………………..    بیند که به لاک خویش واقف باشد

قبله
ابـــــــــروى تو قبله نمازم باشد      ………………….    یــــــــاد تو گره‏گشاى رازم باشد
از هر دو جهان، برفکنم روى نیاز    …………………..     گر گوشه چشمت به نیازم باشد

پریشان
تا تکیه‏گهت عصاىِ برهان باشد   …………………..       تا دیدگهت کتابِ عــــرفان باشد
در هجر جمال دوست تا آخرِ عمر    …………………..     قلب تو دگرگون و پریشان باشد

رها باید شد
از هستــــــــــــىِ خویشتن، رها باید شد    ………………….    از دیو خودىّ خود، جدا باید شد
آن کس که به شیطان درون سرگرم است   ……………………..    کى راهى راه انبیا خواهد شد؟

جلوه حق
موسى نشده، کلیم کى خواهى شد؟  …………………..   در طور رهش، مقیم کى خواهى شد؟
تا جلــــــــــوه حق، تو را ز خود نرهاند   ……………………..    با یار ازل، ندیــــــــم کى خواهى شد؟

فلسفه
فاطى که فنون فلسفه مى‏خواند   ……………….      از فلسفه فا و لام و سین مى‏داند
امیّد مـــن آن است که با نورِخدا    …………………….      خـــــــــود را ز حجاب فلسفــــــه برهاند

حجاب
آنان که به علم فلسفه مى‏نازند      …………………..      بر علم دگــــــــــر به آشکارا تازند
ترسم که در این حجاب اکبر، آخر     …………………..      سرگرم شوند و خویشتن را بازند

جفا
فــــــــولاد دلى که آه، نرمش نکند     ……………………..     یا ناله دلسوخته گرمش نکند
طوقى ز جفا فکنده بر گردن خویش    ……………………….     آزار دلم، دچــار شرمش نکند

لَن تَرانى
تا جلوه او جبـــــــال را دَک نکند    ……………………..     تا صَعْق، تو را ز خویش مُندَک نکند
پیوسته خطاب لَن تَرانى شنوى     ……………………..    فانى شو تا خود از تو منفک نکند

همراز
آن شب که همه میکده ها باز شوند   …………………..      یارانِ خــــرابات هـــــم آواز شوند
فــــــــارغ ز رقیب، در کنـــــارِ محبوب     …………………..     طومار فراق بسته، همراز شوند

ثناى حق
ذرّات جهان، ثناى حق مى‏گویند       …………………        تسبیح کنان، لقاى او مى‏جویند
ما کـوردلان خامششان پنداریم        ………………….         با ذکر فصیح راه او مــــى پویند

سوى او
ذرّات وجود، عاشق روى وى‏اند      …………………….     با فطرت خویشتن، ثناجوى وى‏اند
ناخواسته و خواسته دلها همگى      ………………………    ر جا که نظر کنند، در سوى وى‏اند

بیراهه
علمى که جز اصطلاح و الفاظ نبود        …………………….         تیــــــــرگى و حجاب، چیزى نفزود
هر چند تو حکمت الهى خوانیش         ………………………           راهى به سوى کعبه عاشق ننمود

فروغ رخ
آن کس که رخش ندید، خفــــــاش بُوَد        ………………..        خورشیدْ، فروغ رخ زیباش بُوَد
سرّ است و هــر آنچه هست اندر دو جهان   ……………………     از جلوه نورِ روى او فاش بُوَد

پند
تا دوست بُوَد، تو را گزندى نَبُود       ……………………      تا اوست، غبارِ چون و چندى نَبُود
بگذار هر آنچه هست و او را بگزین    ……………………      نیکوتر از این دو حرف، پندى نَبُود

قرار
جز یاد تو در دلم قرارى نَبُود        ……………………         اى دوست، بجز تو غمگسارى نَبُود
دیوانه شدم، ز عقل بیزار شدم      ……………………..       خواهان تو را به عقل، کارى نَبُود

بُت
با چشم منى، جمال او نتوان دید        …………………           با گوش تویى، نغمه او کس نشنید
این ما و تویى، مایه کورى و کرى است     …………………..       این بت بشکن تا شَوَدَت دوست پدید

آن کیست؟
آن کیست که روى تو به هر کوى ندید؟     …………………….         آواى تو در هر در و منزل نشنید؟
کو آنکه سخن ز هرکه گفت، از تو نگفت؟    ………………………..       آن کیست که از مى وصالت نچشید؟

راه معرفت
آن کس که ره معرفت اللّه پوید      ………………………        پیوسته زِ هر ذرّه، خدا مى‏جوید
تا هستىِ خویشتن فرامُش نکند    ……………………….      خواهد که زِ شِرک، عطر وحدت بوید

بیقرار
یاران، دل دردمندِ ما را نگرید   ………………………..     طوفانِ کُشنده بلا را نگرید
از ما دلِ بیقرار و پرشور و نوا    …………………………    فارغْ، دلِ یارِ بى‏وفا را نگرید
مهجور
گر اهل نه‏اى زِ اهلِ‏حق خرده مگیر                   ………………………    اى مرده، چو خودْ زنده دلان مرده

مگیر
برخیز ازاین خواب گران، اى مهجور      ………………………..      بیدار دلان، خواب گران برده مگیر

فیض وجود
جــــــز فیض وجود او، نباشد هرگز     …………………………….     عکس نمود او، نباشد هرگز
مرگ است، اگر هستى دیگر بینى      …………………..      بودى جز بود او، نباشد هرگز

مدّعى
از صـــــــــــوفى‏ها صفـــا ندیدم هرگز       ……………..         زین طایفه من، وفا ندیدم هرگز
زین مدّعیان که فاش اناالحق گویند        ……………..         با خـــودبینى، فنا ندیدم هرگز

جوینده تو
اى یاد تو روح‏بخش جان درویش     ……………..       اى مهــــــــرِ جمالِ تو دواى دلِ ریش
دلها همه صیدهاى در بند تواند       …………………     جوینده توست هر کسى در هر کیش

عقل و عشق
اى عشق، ببار بر سرم رحمت خویش     …………………    اى عقل، مرا رها کن از زحمت خویش
از عقـــــــل بریدم و به او پیـــــوستم    …………………….       شاید کشدم به لطف در خلوت خویش

دام دل
افتاده به دام شمع، پروانه دل  ……………………    حاشا که رها کند غمش، خانه دل
مطرود شود  ز جرگه درویشان    …………………….  دیوانه وشى که نیست دیوانه دل

رسواى تو
پروانه شمــــعِ رُخِ زیبـــاى توام     ……………………    دلبــــاخته قــــامت رعناى توام
آشفته‏ام از فراقت، اى دلبر حُسن  …………………  برگیر حجاب من که رسواى توام

غرق کمال
آن روز کــه عاشقِ جـــمالت گشتم ……………………  دیــوانــه روى بـى‏مثالــت گشتم
دیدم، نبود در دو جهان جز تو کسى  ……………………. بیخود شدم و غرق کمالت گشتم
بیگانه خویش
تا روى تو را دیــــدم و دیـــوانه شدم     ……………………  از هستى و هر چه هست، بیگانه شدم
بیخود شدم از خویشتن و خویشیها  ……………………..     تا مست، ز یک جـــرعـــه پیمـــانه شدم

چه کنم؟
فرهادم و سوزِ عشق شیرین دارم  …………………….     امّـــــید لقــــاء یـــــار دیـــــرین دارم
طاقت ز کفــــم رفت و ندانم چکنم    ……………………….   یادش همه شب در دل غمگین دارم

کوى دوست
گــــر بر سرِ کوى دوست، راهى دارم  …………………….   در سایه لطف او، پنـــاهى دارم
غم نیست که راه رفت و آمد باز است ………………………….  طاعت اگرم نیست، گناهى دارم

یاد
از دست فـــــــــراقت، برِ کى داد برم؟  ………………………..   فریاد رس، از تو، به که فریاد برم؟
طوفان غمت رشته هستى بگسیخت   ……………………..  یاد تو شود، یاد خود از یـــــاد برم

از دست تو
از دست تو در پیش که فریاد برم؟  ……………………..  از دادستان همچو تویى داد برم؟
گر لطف کنى، نــــــوازیم با نظرى …………………………..    صاحب نظـران را همه از یاد برم

آن روز
آن روز که ره به‏سوى میخانه برم  …………………… یاران همه را به دلق و مسند سپرم
طومار حکیــم و فیلسوف و عارف ………………………..  فــــریـــاد کشان و پـاى‏کوبــان بدرم

مدد نما
اى دوست، مدد نما که سیرى بکنم ……………………  طاعت به کنارى زده، خیرى بکنم
فـــــارغ ز تویى و منى و سرّ و علن ……………………   یـــارى طلبم، روى به دیرى بکنم
واله
گر بر سر کوى تو نباشم، چکنم؟ ………………………   گــــر واله روى تو نباشم، چکنم؟
اى جان جهان به تار موى تو اسیر  ……………………. گر بسته موى تو نباشم، چکنم؟
گناه
تا چند ز دست خویش، فریاد کنم؟ …………………….  از کـــرده خــــود کجا روم داد کنم؟
طـــــاعات مــــرا گناه باید شمرى  ………………….  پس از گنه خویش چسان یاد کنم؟

قطره
من پشّه‏ام، از لطف تو طاووس شوم  ………………….  یک قطره‏ام، ازیم تو قاموس شوم
گــــر لطف کنى، پربگشایم چو ملک   ………………….   آمــــاده پابوس شه طوس شوم

یاران نظرى
یاران، نظرى که نیک اندیش شوم  ………………….     بیگانه ز قید هستىِ خویش شوم
تکبیر زنـــان رو سوى محبوب کنم   ……………………….    از خرقه برون آیـم و درویش شوم

باغ زیبایى
اى روى تو نور بخش خلوتگاهم  …………………….  یـــــادِ تو فروغِ دلِ ناآگاهم
آن ســــــــرو بلند باغ زیبایى را  ………………….  دیدن نتوان، با نظر کوتاهم

فکر راه
طاعت نتوان کرد، گناهى بکنیم  ………………….   از مــدرسه رو به خانقاهى بکنیم
فــــــریاد اناالحق، رهِ منصور بود   …………………   یا رب مددى که فکر راهى بکنیم

شمع محفل
اى روى تو شمع محفل بیماران   …………………….  وى یــــاد تو مرهم دل بیماران
بر بستر مــــرگ ما، طبیبانه بیا   ……………………..    اى دیدِ تو حلّ مشکل بیماران

خورشید جهان
بیدار شو اى یار، از این خواب گران   ………………….   بنگر رخ دوست را به هر ذرّه عیان
تا خوابى، در خودىّ خود پنهانى    ……………………    خورشید جهان بُوَد ز چشم تو نهان

طور
اى دوست، مرا خدمت پیرى برسان  ……………………..      فـــــریاد رَسا، به دستگیرى برسان
طورست، هوس در این ره دور و دراز ……………………….       یارى کن و یارِ خوش‏ضمیرى برسان
پناهى نرسید
اى پیر، مـــرا به خانقــــــاهى برسان  ………………………    یاران همه رفتند، به راهى برسان
طاقت شدم از دست و پناهى نرسید  ……………………..   فـــریاد رَســــا، پناهگاهى برسان

راحت دل
اى یاد تـــــــو، راحت دل درویشان  …………………..    فــــریاد رسانِ مشکل درویشان
طور و شجر است و جلوه روى نگار  …………………….  یاران! این است حاصل درویشان

مستى
سرمست ز باده تـــو خواهــم گشتن  …………………  بى‏هوش فتاده تو خواهم گشتن
از هوش گریزانم و از مستى، مست  ………………………  تا شـــاد ز داده تو خواهم گشتن

بیدار شو
غیــــــر ره دوست، کــــــــى توانى رفتن؟ ………………………….  جز مــــدحت او کجا توانى گفتن؟
هر مدح و ثنا که مى‏کنى، مدحِ وى است…………………………   بیدار شو اى رفیق، تا کى خفتن؟

اسیر
فخر است براى من، فقیرِ تو شدن   …………………   از خویش گسستن و اسیرِ تو شدن
طــــــــــوفان زده بلاى قهرت بودن     ………………  یکتـــا هدفِ کمـــــان و تیر تو شدن

دور فکن
فرهـــــاد شــــــــو و تیشه بر این کوه بزن   …………………..   از عشق، به تیشه ریشه کوه بکن
طور است و جمال دوست همچون موسى  …………………….   یـــاد همــــه چیز را جز او دور فکن

مفتون
دیوانه شو، این عقال از پا واکن   ………………….   طاووس، ز جلوه زاغ را رسوا کن
حال دلِ عقل را ز دیوانه مپرس    …………………..   مفتون عقال و عقل را پیدا کن

جمال مطلق
فــــــــــاطى! ز علایق جهان دل برکن  …………………..   از دوست شدن به این و آن، دل برکن
یک دوست که آن، جمال مطلق باشد  ……………………..   بگــــزین تو و از کون و مکان دل برکن

سایه

اى فـــرّ همــــــا، بر سر من سایه فکن   ……………………   فریاد رس و وجودم از پایه فکن
طوقى که به گردنم فکنده است، هوس  ……………………….    یـارا، تو به گردن فرومایه فکن

شادى
اى پیر خرابات دل، آبــــادم کن  ……………………  از بنـدگى خویشتن، آزادم کن
شادى بجز از دیدن او، رنج بود  ……………………. شادى بزداى از دلم، شادم کن

اى پیر
اى پیــــر، بیا به حق من پیرى کن  …………………  حـالـــم دِه و دیوانه زنجیرى کن
از دانش و عقل، یار را نتوان یافت  …………………….   از جهل در این راه مددگیرى کن

هما
طاووس هما، سایه فکن بر سر من   …………………..   یارى کن و برگشاى بال و پر من
فـــــریاد رس، از قید خود آزادم کن    ……………………..    از اختر خود، نیک نمــا اختر من

طوفان
فاش است به نزد دوست، راز دلِ من  …………………….   آشفته دلـــىّ و رنج بى‏حــــاصل من
طوفان فزاینده‏اى انــــــدر دل ماست   …………………….   یا رب! ز چه خاکى بسرشتى گِل من

بنما نظرى
اى شادى من، غصّه من، اى غم من  …………………..  اى زخم درون من و اى مرهم من
بنمـــا نظـــــرى، به ذرّه اى بى‏مقدار  …………………….   تــــا بـــر سر آفاق رود، پرچم من

چراغ
اى عقده‏گشاى دلِ دیوانه من ……………………     اى نوِر رخت، چراغ کاشانه من
بــــــردار حجاب از میان تا یابد ……………………     راهى به رخ تو چشم بیگانه من
یاد تو
اى یاد تو، مایه غم و شادى من  …………………   ســـرو قــــــد تو نهال آزادى من
بردار حجـاب از رخ و رو بگشاى   ……………………    اى اصل همه خراب و آبادى من

راه دیوانگى
فرزانه شو و ز فرّ خود غافل شو  ……………………    از علم و هنر گریز کن، جاهل شو
طى کن ره دیــوانگى و بیخردى   …………………….   یا دوست بخـــواه یا برو عاقل شو

مجنون شو
اى مرغ چمن، از این قفس بیرون شو  …………………….   فردوس، تو را مى طلبد، مفتون شو
طــــاووسى و از دیـــار یــــار آمده اى   ……………………   یادآور روى دوست شو، مجنون شو

معرفت
فـــــــاطى، تو و حقِّ معرفت یعنى چه؟   ……………………..  دریافت ذات بى‏صفت یعنى چه؟
ناخوانده الف به یا نخواهى رَه یافت ………………………   ناکرده سلوک موهبت، یعنى چه؟

مراد دل
اى پیـــر، مــــــرا به خانقه منزل ده   ……………………….   از یـــاد رخ دوست، مراد دل ده
حاصل نشد از مدرسه، جز دورى یار  ………………………  جانا مددى به عمر بى‏حاصل ده

مجنون
یا رب، نظـــــرى ز پاکبازانم ده   …………………   لطفى کن و ره به‏دلنوازانم ده
از مدرسه و خانقهم، باز رهان  ……………………..   مجنون کن و خاطرِ پریشانم ده

شیفتگان
این شیفتگان که در صراطند، همه   ………………….  جوینده چشمه حیاتند، همه
حق مـى‏طلبند و خود ندانند آن را    ………………………..   در آب به دنبال فُراتند، همه
رهروان
بــــرخیز که رهـــــــــروان به راهند، همه   ……………………..   پیوسته به سوى جایگاهند، همه
آنجا که بجز دوست، ز کس یادى نیست   …………………..   افسرده دلان روى سیاهند، همه
اى مهر
اى مهر، طلوع کن که خوابیم، همه   ……………………  در هجر رُخت در تب و تابیم، همه
هر برزن و بـــام از رخت روشن و ما   …………………..   خفّاش وشیم و در حجابیم، همه

کوى غم
اى دوست، به عشق تو دچاریم، همه  ………………….      در یاد رُخ تو داغداریم، همه
گـــــر دور کنــــى یـــــــا بپذیرى ما را    ………………….     در کوى غم تو پایداریم، همه

دوست
غیر از در دوست، در جهان کى یابى؟   ……………………   جز او به زمین و آسمان کى یابى؟
او نـــــــــــور زمین و آسمـانها باشد   …………………..       قرآن گوید، چنان نشان کى یابى؟

فرزانه من
از دیده عاشقان، نهان کى بودى؟ ………………………..     فرزانه من، جدا ز جان کى بودى؟
طوفان غمت ریشه هستى برکند   ………………………..    یارا، تو بریده از روان کى بودى؟

عیان
فارغ اگر از هر دو جهان گردیدى ………………….    از دیده این و آن، نهان گردیدى
طومار وجود را به هم پیچیدى   …………………………….    یار از پس پرده‏ها عیان گردیدى

جام
عاشق نشدى، اگـــر کـــــه نامى دارى  …………………..    دیوانه نه‏اى، اگر پیامى دارى
مستى نچشیده‏اى، اگر هوش توراست ……………………..     ما را بنواز تا که جامى دارى

اى عشق
اى دیده، نگر رُخش به هر بام و درى   ………………………    اى گوش، صداش بشنو از هر گذرى
اى عشــــق، بیاب یار را در همه جا    …………………….    اى عقــــل، ببند دیده بـــى‏خبــــرى

خبر
اى دوست، به روى دوست بگشاى درى  ………………….    صاحب نظرا، به مستمندان، نظرى
ما بــــى‏خبرانیم ز منزلگـــــــــــه عشق  ………………….      اى با خبر از بى‏خبــــــر آور خبرى
اسیر نفس
فاطى، اگر از طارم اعلا گذرى  …………………..     از خـــــــاکْ گذشته، از ثریا گذرى
هیهات که تا اسیر دیو نفسى    …………………….   از راه دَنى سوى تَدَلّى گذرى

فریاد رس
در هیچ دلى، نیست بجز تو هوسى  ……………………..    ما را نبود به غیــــر تو دادرسى
کس نیست که عشق تو ندارد در دل   ………………………..  باشد که به فریاد دل ما برسى

محفل دوست
در محفل دوست، نیست جز دود و دمى   ……………………   در حلقه صوفیـــان، نه لا، نه نعمى
گر شادى و غم مــى‏طلبى، بیرون شو     ………………………     اینجا نتوان یافت، نه شادى، نه غمى

خار  راه
این فلسفه را که علم اعلا خوانى    …………………….    بـــــــرتر ز علوم دیگرش مى‏دانى
خارى زره سالـــک عاشق نگرفت     …………………..    هر چند به‏عرش اعظمش بنشانى

خودبین
گر نیست شوى، کوس اَنَاالحق نزنى   ……………………  با دعــوى پوچ خود، معــــلق نـزنى
تا خود بینى تـــو، مشرکى بیش نه‏اى   ………………………..   بى‏خود بشوى که لاف مطلق نزنى

لاف اَنَاالحَق
تــا منصـــورى، لاف انا الحــــق بزنى …………………  نادیده جمال دوست، غوغا فکنى
دک کن جبل خودى خود، چون موسى …………………….  تا جلـــوه کنــد جمال او بى ازلى

لاف عرفان
طوطى صفتى و لاف عـــرفان بزنى  ……………………..    اى مور، دم از تخت سلیمان بزنى
فرهاد ندیده‏اى و شیرین گشتى  …………………… یاسر نشدى و دم ز سلمان بزنى

خورشید
بردار حجاب تا جمالش بینى   …………………….   تا طلعت ذات بى‏مثالش بینى
خفّاش! ز جلد خویشتن بیرون آى    ………………..   تا جلوه خورشیدِ جلالش بینى
فارغ
فرّخ روزى که فارغ از خویش شوى     …………………..       از هر دو جهان گذشته، درویش شوى
طغیان کنى و خرمن هستى سوزى     ……………………    یا حق گویان، رسته ز هر کیش شوى

بَردار حجاب  !
تا کوس اَنَاالحق بزنى، خودخواهى  ………………….   در سرّ هویّتش تو ناآگاهى
بَـــــردار حجــاب خویشتن از سر راه   …………………….    با بودن آن، هنوز اندر راهى

پناه
فریــــــادرس ناله درویش تویى   …………………….   آرامى بخش این دل ریش تویى
طوفان فزاینده مرا غرق نمود      ………………………..   یادآور راه کشتى خویش، تویى

(کولاب)