دلنوشته ها و اشعار شهادت امام حسن مجتبی (ع)

حس این جمله چه زیباست: حسن را عشق استنقش بر عرش معلاست حسن را عشق است

مادرش فاطمه بی تاب حسین است ولی

ذکر روی لب زهراست حسن را عشق است

نه فقط عالم شیعه به حسن می‌نازد

شور در عالم بالاست حسن را عشق است

یل صفین و جمل یکه سوار عرب است

رجز حضرت سقاست حسن را عشق است

به خداوند قسم عشق جگر میخواهد

جگرسوخته زیباست حسن را عشق است

مانده در خانه غریب و بین یک شهر غریب

چقدر بی کس و تنهاست حسن را عشق است

شاعر: حامد الواری

من خاکسار عشقم و من مجتبائی ام

من در مدار عشقم و من مجتبائی ام

مستی ز چشم من زده بیرون ز باده اش

در انفجار عشقم و من مجتبائی ام

باده بریز باکرمِ آل فاطمه (س)

من خواستار عشقم و من مجتبائی ام

در بین روضه ات ز خودم می شوم رها

حتما دچار عشقم و من مجتبائی ام

من ذره ای ز عشق تو را هم نمی دهم

من پاسدار عشقم و من مجتبائی ام

بر قلب خویش چشم تو را رسم می کنم

چهره نگار عشقم و من مجتبائی ام

کفش تمام سینه زنان روی چشم من

من کفشدار عشقم و من مجتبائی ام

جرم مرا ندیده خدایم بخاطرت

در استتار عشقم و من مجتبائی ام

هر جا نسیم از حرمت عطر آورد

آنجا غبار عشقم و من مجتبائی ام

جانم بگیر و مهر خودت را به من بده

من جان نثار عشقم و من مجتبائی ام

چون در دلم حرارت غمهای مجتباست

من از تبار عشقم و من مجتبائی ام

جارو به دست در وسط مجلس حسن

در کار و بار عشقم و من مجتبائی ام

با ذکر یا حسن به خداوند می رسم

پس رهسپار عشقم و من مجتبائی ام

این دل درون مشت حسن رام می شود

در انحصار عشقم و من مجتبائی ام

چیزی ز من نمانده هلاکم نموده عشق

تحت فشار عشقم و من مجتبائی ام

بودم شبیه خار مرا مثل یاس کرد

من شاهکار عشقم و من مجتبائی ام

مثل حسن برای حسین ناله می زنم

من داغدار عشقم و من مجتبائی ام

مهدی بیاید و ز کرم یک نظر کند

در انتظار عشقم و من مجتبائی ام

شاعر : جعفر ابوالفتحی

*

*

شاعر: حسين صيامي

*

*

*

ذکر ورود به حرم یار ، مجتباست

سبط عزیز احمد مختار ، مجتباست

بعد از علی امام وفادار ، مجتبی است

تنها وصی حیدر کرار ، مجتباست

عباس هم به دست حسن مرد رزم شد

استاد فن رزم علمدار ، مجتباست

جنگ جمل به دست حسن ختم گشته است

از قاتلان لشگر کفار ، مجتباست

برتن زره نکرده به مانند مرتضی

وقت نبرد مرد جگر دار ، مجتباست

از لطف اوست اشک دو چشم حسینیان

در مجلس حسین ، میاندار ، مجتباست

بازار عشق گرم و تو سردی ، عجیب نیست ؟

بفروش جان خود که خریدار ، مجتباست

شاعر :  جعفر ابوالفتحی

*

*

*

همچون گل لاله که گشته پرپر افتاد
زهر جفا باعث شد از بال و پر افتاد

دستش به دیوار است تا اینکه نیفتد
دستش به دیوار است اما…آخر افتاد

این کوچه های شهر,غم را تازه میکرد
یاد همان روزی که اینجا مادر افتاد

یاد همان روزی که مادر زخم خورد و…
گوشواره اش چند تکه شد دور و بر افتاد

وقتی زمین افتاد از این زهر کینه
چشمش به سمت قبه ی پیغمبر افتاد

روی زمین جسم خودش را میکشید و
خود را رساند و در میان بستر افتاد

خون جگر میریخت,خواهر ناله میزد
در گوشه ای از خانه ی او خواهر افتاد

دست برادر را نگاهی کرد,ای وای…
حتما به یاد روضه ی انگشتر افتاد….

یاسین قاسمی

*

*

*

در طشت می ریزد جگر اما کمی سبز

انگار می ریزد به زخمش مرهمی سبز

با حرف ها آنقدر می شد سنگباران

آمد کنار اشک سرخش همدمی سبز

باید بگیری چشم های خواهرش را

وقتی سیاهی می رود در ماتمی سبز

ای کاش جز زینب یکی تشخیص می داد

این لخته خون ها را میان عالمی سبز

دارد به خود می پیچد از غصه، بمیرم

از روضه ی قامت کمان، قامت خمی سبز

در کوچه وقتی مادرش می خورد سیلی

شد در کتاب خاطرات او غمی سبز

معلوم شد می ریخته یک عمر از درد

شبنم که نه چشم ترش هرشب، نمی سبز

بسکه غریب افتاد نامش بر زبان ها

گفتند پیدا شد برایش محرمی سبز

شمع و چراغ و زائر و گنبد بماند

خالی است بر خاک مزارش پرچمی سبز

شاعر : رضا دین پرور

*

*

*

کریم اهل بیتم بی یاور و حبیبم

به کی بگم خدایا تو خونمم غریبم

با این کبودی تن شبیه مادرم من

من با دلی شکسته تنها ترین امامم

حرفای بد شنیدم در پاسخ سلامم

غم را به دل نهفتم به زینبم نگفتم

زینب خدا نگهدار رفتم با قلب پر درد

زهر جفا رسید و از غصه راحتم من

از غم رها شدم من حاجت روا شدم من

یه بانوی رشیده شد قامتش خمیده

تو گوشمه هنوزم صدای یک کشیده

راهش تو کوچه بستن گوشوارشو شکستن

مادر برام دعا کرد تو کوچه زنده موندم

خاک رو چادرش رو با گریه می‌تکوندم

دیدم که تار میبینه روی زمین میشینه

*

*

*

شاعر از سوز دل و درد و غمش کم گفتی
از دل خسته و از قد خمش کم گفتی
زان همه غربت اندر حرمش کم گفتی
هرچه گفتی به خدا از کرمش کم گفتی

او کریم است کریمی که ندارد همتا
او کریم است کریم بن علی و زهرا

کاش از لطف پدر مادر او می گفتی
کاش از گرمی بال و پر او می گفتی
کاش از دست نوازشگر او می گفتی
کاش از دلخوشی نوکر او می گفتی

کاش می گفتی و دل باز تغزل می کرد
کاش می گفتی و شعر و غزل ات گل می کرد

خاک راه قدم یار خودش معجون است
لیلی از دین روی گل او مجنون است
تا ابد حاتم طایی به یدش مدیون است
دل ما از غم و از غصه بسی دلخون است

آخر ماه صفر گشته هوا دم دارد
آخر ماه صفرگشته و دل غم دارد

باز هم در دو جهان ولوله ای افتاده
بازهم گریه ی طفل پدر از دست داده
خواهری زار و حزین دست به کمر استاده…
و ملائک همگی بهر عزا آماده

شرری بر دل زهرای زکَیه زده اند
باز در عرش خدا هم حسنیه زده اند

روضه خوان گریه کنان از تن در تب گوید
از همان پیر کهن سال مودّب گوید
از همان راز عجیب و غم هرشب گوید
ازهمان کوچه و آن قد محدّب گوید

عرق مرگ به روی بدنش میریزد
لخته لخته جگرش از دهنش میریزد

زینب خسته و آزرده تنی… واویلا
زینب و لرزش سخت بدنی… واویلا
زینب و تشت و دوباره محنی… واویلا
زینب و اشک یتیم حسنی… واویلا

این همه رنج مصیبت و بلا سنگین است
دیدن داغ برادر به خدا سنگین است

شاعر : علیرضا خاکساری

( زمزار )