( شعر )
اهل لنجـــــــــــانم … (جعفر جلالی)
اهل لنجـــــــــــانم …
خانه ام شالیــــــــــزار ، صحنه ی یک پیکــــار
من سر سفره ی خود تکـــــــــه نانی دارم
و در آن کومه تنـگ ، خلوتی با تو خـــــــدا
صاحــــــــــــــب روزی دارم
اهل لنجـــــــــانم …
خانه ام شالیــــــــــــزار ، از بدی ها بیـــــــزار
سرزمینی که در آن
زنـده رود با همگان زمـــــزمه ها می گوید
و بدان زمـــزمه ها
دانـه ها بی خبر از باد خـزان می رویند
و بدان آب روان
دشـت ، این راه گران می پوید
اهل لنجــانم …
خانه ام شالیـــزار ، خوشـــه چینان بســیار
و جوانان دیــــار
لقمه ای نان حــلال ، همه در پینه دست پـــدران می جویند
و درآن فرزندان
چون پیمـبر همگی دست پـــدر می بوسـند
با نگاهی به پـــدر ، غصه هامان به هـــدر
با صدایی که از آن ، نغـــمه ی امــید آید
همچنان می خوانم
اهل لنجــــانم ، خانه ام شالیــــزار
صحنه ی از بدیها بیـــزار