اشعار و دلنوشته هایی برای شهادت امام موسی کاظم(ع)

( اشعار مذهبی )

اشعار و دلنوشته هایی برای شهادت امام موسی کاظم(ع)

آقا بيا که روضه ی موسي بن جعفر است
چشمانمان ز داغ مصيباتشان تر است

جامه سياه بر تن و بر جان شرار آه
دلها به ياد غصه او پر ز آذر است

افتاده است بي کس و تنها ، غريب وار
مردي که با تمامي خلقت برابر است

مرثيه خوان حضرت کاظم ، خود خداست
باني روضه ،حضرت زهراي اطهر است

زندان نگو ، که گرم مناجات با خداست
غار حراي حضرت موسي بن جعفر است

مرغي که در قفس ، نفسش تنگ آمده
از وي به جاي مانده فقط يک بغل پر است

از تازيانه خوردن حضرت نگو دگر
ارثيه اي رسيده به ايشان ز مادر است

باشد هميشه ورد زبانم به هر نفس
لعنت به آن يهودي بي دين که کافر است

اي من فداي شال عزاي شما شوم
آقا بيا که روضه موسي بن جعفر است
*

*

**

*

*
اگرچه بسته به زنجیر و در اسیری بود
به دست بسته به دنبال دستگیری بود

نبود باب حوائج اسیر زندان ها
همیشه پشت درخانه اش فقیری بود

نبود دخترکش تا به او کند تکیه
اسیر پای شکسته به وقت پیری بود

چقدر لاغر و زخمی شد و …؛ شکست آخر
شبیه اینکه گلاب از گلی بگیری بود

به روی تخته تنش را غلام ها بردند
عجب مراسم تشییع کم نظیری بود

برای بی کفنی گریه می کندکفنت
همان که سهم تنش کهنه حصیری بود
*

*

**

*

*
دیگر به خلوت های من یک نم نمی باری
در دفتر دلتنگی ام شعری نمی کاری

لحن سکوتت در دلم هر روز یک جور است
قهری؟…نه؟…دلگیری؟…نه؟…آقا! دوستم داری؟

من – بی تعارف- هستی ام را از شما دارم
آقا خلاصه مطلبی ؛ فرمایشی ؛ کاری…

من خوانده ام دربارتان یک خیمه ی سادَه ست
جایی در آن دارند شاعرهای درباری؟

اما من و این رتبه و این منزلت … هرگز
اما تو و این بخشش و این مرحمت… آری

توفیق دادی یک غزل هم صحبتت باشم
از بس که گل هستی و رو دادی به هر خاری

*

*

**

*

*
در میان هلهله سوز و نوا گم می شود
زیر ضرب تازیانه ناله ها گم می شود

بسکه بازی می کند زنجیر ها با گردنم
در گلویم گریه های بی صدا گم می شود

در دل شب بارها آمد نمازم را شکست
در میان قهقه صوت دعا گم می شود

چهار چوب پیکرم بشکسته و لاغر شدم
وقت سجده پیکرم زیر عبا گم می شود

تازه فهمیدم چرا در وقت سیلی خوردنش
راه مادر در میان کوچه ها گم می شود

بین تاریکی شب چون ضربه خوردم آگهم
آه در سینه به ضرب بی هوا گم می شود

لا به لای پنجه هایش مشتی از موی سرم
بین این تصویر ها دیگر حیا گم می شود

از یهودی ضربه خورده خوب می داند چرا؟
گوشوارٍ بچه ها در کربلا گم می شود
*

*

**

*

*
دستی رسید بال و پرم را کشید و رفت
از بال من شکسته ترین آفرید و رفت

خون گلوی زیر فشارم که تازه بود
با یک اشاره روی لباسم چکید و رفت

بد کاره ای به خاک مناجات سر گذاشت
وقتی صدای بندگی ام را شنید و رفت

راضی نشد به بالش سختی که داشتم
زنجیرهای زیر سرم را کشید و رفت

شاید مرا ندیده در آن ظلمتی که بود
با پا به روی جسم ضعیفم دوید و رفت

روزم لگد نخورده به آخر نمی رسید
با درد بود اگر شب و روزم رسید و رفت

دیروز صبح با نوک شلاق پا شدم
پلکم به زخم رو زد و در خون طپید و رفت

از چند جا ضریح تنم متصل نبود
پهلوی هم مرا وسط تخته چید و رفت

تابوت از شکستگی ام کار می گرفت
گاهی سرم به گوشه ی دیوار می گرفت
*

*

**

*

*
ندارد ابر چون این چشم گریانی که من دارم
ندارد آتشی چون آه سوزانی که من دارم

قسم بر روشنی روز که ، از یاد من رفته
ندارد آسمان چون شام ظلمانی که من دارم

سحر وقت نمازم می کند از خواب بیدارم
نوازش های دست این نگهبانی که من دارم

شکسته استخوان ساق پایم از غل و زنجیر
نگفتم با کسی از درد پنهانی که من دارم

قسم بر روزگار در اسارت بودن زینب
ندید او این چنین تاریک زندانی که من دارم

چه می شد که ملاقاتم شبی معصومه می آمد
تسلی بهر این حال پریشانی که من دارم
*

*

**

*

*
از تازيانه مانده بر رويت نشاني
روحت جراحت ديده از زخم زباني

زنجيرهاي پير اين گردن گواه است
شايد فقط امروز را زنده بماني

با اين تن سنگين نمي دانم چگونه
داري بلاي شيعيان را مي كشاني ؟

محروم از يك روزنه نوري به زندان
گرچه تو خورشید همه کون و مکانی

پهلوی تو با ضرب پايي آشنا شد
چون خواستي شب ها مناجاتي بخواني

از اين شكنجه سخت تر بهر پسر نيست
اسمي برند از مادرش با بد دهاني

چشم انتظار ديدن روي رضايي
در اين سيه چاله … بميرم ، نيمه جانی

شكر خدا در شهر غربت هم كه هستي
تو باز داري در غريبي دوستاني

شكر خدا كه بعد مرگ تو كسي هست
نگذارد عريان بر زمين ديگر بماني

اما خدا داند كه زير نعل اسبان
ديده چه جسمي ! زينب قامت كماني
*

*

**

*

*
غنچه هاي باغ چشمم را كه پرپر ميكنم
دامـن سبــز مصــلاّ را معطّــر ميكنم

درميان موج غم، تابيخودازخودمي شوم
هرچه گل دارم به باغ ديده ، پرپرميكنم

درحصار غم شدم زنداني و با سوز جان
گريه ها برغُربت موسي بن جعفر ميكنم

آن كه عمري گفت با يزدان در آن خلوتسرا
شب همه شب عمررا با ياد توسرميكنم

ای فروغ روی توروشنگر شبهای تار
ظلمت شب را به یاد تو منور میکنم

مانع پرواز من این محبس تاریک نیست
چون دل خود را به سوی تو کبوتر میکنم

گرچه غمهای دلم از حد گذشته باز هم
یادغم های دل غمگین مادر میکنم

ازغل وزنجیر سنگین تر بود بار فراق
شام رامن باامید وصل تو سرمیکنم

جان خود را در ره توحید مانند علی
ای «وفائی» هدیه بردرگاه داور میکنم
*

*

**

*

*
اثری نیست به جا از من و خاکستر من
ای خدا شکر که دور است ز من دختر من

گرچه تاریک و مخوف است فضای زندان
عوض شمع بسوزد دل غم پرور من

ای رضا کاش که می آمدی و می دیدی
چه تراشیده و کاهیده شده پیکر من

اثر سلسله بر گردن من جا انداخت
ولی از کینه کسی قطع نکرده سر من

تنم آزرده شده ‌٬ ‌زیر سم اسب نرفت
چه گذشته است خدایا به دل مادر من

لبم از روزه شده خشک ولی چوب نخورد
چوب خورده به لبی که به فدایش سر من

عمه ام را سر هر کوچه و بازار زدند
یاد این صحنه رود خون ٬ ز دو چشم تر من
*

*

**

*

*
احوال من از این تن تب دار روشن است
زندان من به چشم گهربار روشن است

از صبح تا غروب که حبسم به زیر خاک
تا صبح حالم از دم افطار روشن است

این سال ها که سخت گذشته برای من
دم به دمش ز آه شرربار روشن است

یک جا بلای شیعه به جانم خریده ام
آثار آن به جسم من زار روشن است

معلوم تا شود به سر من چه آمده
از صورتم که خورده به دیوار روشن است

حرفی ز استخوان صبورم نمی زنم
از ساق پام شدت آزار روشن است

جسمم کبود هست ولی غیر عادی است
حتی به زیر سایه ی دیوار روشن است

زنجیر را که عضو جدید تنم شده
پنهان نکرده ام ، همه اسرار روشن است

من دیده بسته ام به همه ، غیر فاطمه
چشمم فقط به دیدن دلدار روشن است
*

*

**

*

*
حال او دگر به زندان ، گذرد دگر ز درمان
اثرِ زهر جفا شد ، ز دو چشم او نمایان

میشود رها ز دنیا ، می رود به سوی معبود
می دهد سلامی اینک ، محضر خدای منان

شیعیان منتظر او ، که برون شود ز بندش
در گشوده شد وَ آمد ، به روی دوش غلامان

ولی اینجنین چرا او کفِ تخته ای سوار است
نه نفس نه حرکتی نه،شده است چو جسم بی جان

نگشوده اند چرا پس ، غُل ز دست و پای موسی
شد روانه این دل من ، سمتِ شام ، شامِ غریبان

تازیانه ، هتک حرمت ، درد مشترک ولیکن
بزم مـِی وَ دخت حیدر ، او اسیر و این اسیران

بی حیا مکن جسارت به لبِ عشق دو عالم
خیزران نبوده هرگز صله بر قاری قرآن

میرود سری سواره ، جلوی چشم یتیمان
زینب از حسین بپرسد به کجا چنین شتابان ؟
*

*

**

*

*
این مردمان که قلب خدا را شکسته اند
دائم غرور آینه ها را شکسته اند

خورشید را روانه ی زندان نموده اند
و حرمت امام مِنا را شکسته اند

زنجیر دور گردن او حلقه می کنند
با تازیانه دست دعا را شکسته اند

او ناله می زند و به جایی نمی رسد
کنج سیاه چال صدا را شکسته اند

با ذکر نام فاطمه دشنام می دهند
اینان که قلب قبله نما را شکسته اند

آقا شنیده ام که امانت بریده اند
با سعی خویش پشت صفا را شکسته اند

حالا خدا به داد دخترت رسد
بدجور ساق پای شما را شکسته اند
( زمزار )