توتیای دیده ی عشّاق ، خاک پای توست … (شاطرعباس صبوحی)

توتیای دیدهٔ عشّاق خاک پای توست

عارفان را نقل مجلس نقل شکر خای توست

ما به تو محتاج و متضر، تو از ما بی‌نیاز

مشکل ما احتیاج ما و استغنای توست

هر چه زان بالاتر استاد ازل خلقت نکرد

برتر و بالاتر از آن قامت و بالای توست

سر ز پا نشناختن در راه عشقت عیب نیست

قدر و قیمت آن سری دارد که خاک پای توست

هر کجا با خاطر دیگر توان مشغول کرد

یا توام در خاطری یا در سرم سودای تست

آن همه نقش بدیع روم و یونان قدیم

یک گل از باغ تو و یک قطره از دریای توست

دست من بر دامن تو، چشم من بر راه تو

خون من برد بر گردن تو، گوش من بر رای توست

هم دل و هم جان ما، هر یک صبوحی زان تو

بر سر و بر چشم ما، هر جا نشینی جای توست

شاهکاری هست هر صنعتگری را در جهان

شاهکار آفرینش، خلقت زیبای توست

مظهر حسنی به این غایت که این مفهوم عام

گفت نتوان معنی حسن است یا معنای توست

هم لطافت، هم صباحت، هم ملاحت، هم جمال

جملهٔ این چار در هر عضوی از اعضای توست

هم ید بیضای موسی، هم دم گرم مسیح

از لب لعل نگارین و رُخ زیبای توست

( زمزار )