( شعر روز معلم – ۱۲ اردیبهشت، سالروز شهادت استاد مرتضی مطهری)
معلم بشریت … (عبدالمجید فرائی)
معلم بشریت ، خدای منان است
کتاب درس، همان آیه های قرآن است
علوم اول و آخر ، در او شده جاری
بنای حکمت و تهذیب نفس و عرفان است
تعمقی بکنی ، در کلام و آیاتش
سراسرش به من و تو، دلیل و برهان است
خدای مهر و محبت ، نموده راه درست
نتیجه، درس فلاح و صلاح و ایمان است
نبی، رسول، در این میانه ، واسطه اند
خلاصه دین، ز خداوند لطف و احسان است
محمد (ص) آینه ی حق نمای تاریخ است
شرافت بشریت ، حبیب جانان است
ائمه همچو چراغی، همیشه نورافشان
منور است چنان گوهری، درخشان است
معلمان حقیقت پرست روحانی
چوشمع، روشنی راه خیل انسان است
به دست عالم عامل، قلم چنان باشد
که افضل از دم پاک همه شهیدان است
چنان کسی بنویسد، حدیث و قرآن را
به باغ جان بشر، بی گمان گل افشان است
شبانه روز بکوشد ، برای دین خدا
مطهری متفکر ، بسی سخندان است
کلام و فلسفه و فقه ، در هم آمیزد
علوم عقلی و نقلی، در او فراوان است
همه نوشته ی او جان فزا و شیرینند
برای طالب دین ، مطهری جان است
شهادتش ، دل امت شکست، نالیدند
دو چشم روح خدا، دیده ایم گریان است
مطهری ، به “فرائی” عنایتی فرمود
بداند اینکه، زعشاق این شبستان است
(زمزار)