بایگانی/آرشیو برچسب ها : شعر نو

( شعر زیبا ) شعر پادشاه فصل ها پاییز از مهدی اخوان ثالث آسمانش را گرفته تنگ در آغوش ابر؛ با آن پوستین سردِ نمناکش باغ بی برگی، روز و شب تنهاست، با سکوت پاکِ غمناکش. سازِ او باران، سرودش باد. جامه اش شولای عریانی‌ست. ور جز،اینش جامه ای باید …

( اشعار زیبا و به یاد ماندنی ) چشم ها را باید شست … ( سهراب سپهری ) گل شبدر چه کم از لاله قرمز دارد چشم ها را باید شست، جور دیگر باید دید واژه ها را باید شست واژه باید خود باد، واژه باید خود باران باشد چترها …

(سروده های نو) گفته بودند که از دل برود يار چو از ديده برفت … (حمید مصدق) اما من و تو دور از هم می پوسیم غمم از وحشت پوسیدن نیست غمم از زیستن بی تو در این لحظه ی پُر دلهره است گفته بودند که “از دل برود یار …

(شعر جدایی و فراق) کجایی؟ … ( پریناز جهانگیر عصر ) ای آنـــکه مـــرا بــرده ای از یاد ، کجایی ؟ بیــگانه شدی ، دست مریـــزاد ، کجایی ؟ در دام تــوأم ، نیست مـــرا راه گـریــــزی من عاشق ایــن دام و تو صیّاد ، کجایی ؟ محبوس شدم گوشه ی …

(دلنوشته) کاش می شد دل فراموشی نداشت … (نیما یوشیج) کاش تا دل می گرفت و می شکست دوست می آمد کنارش می نشست! کاش می شد روی هر رنگین کمان می نوشتم “مهربان “با من بمان!!! کاش می شد قلب ها آباد بود کینه و غم ها به دست …

(دلنوشته) اين است عطر خاکستری … (شعری از شاملو) اين است عطر خاکستري هوایی که از نزديکي صبح سخن می گويد زمين آبستن روزي ديگر است اين است زمزمه سپيده اين است آفتاب که بر مي آيد تک تک ، ستاره ها آب مي شوند و شب بريده بريده به …

(دلنوشته ها) اشعاری زیبا از محمدرضا عبدالملکیان با هرچه عشق، نام تو را می توان نوشت با هر چه رود، راه تو را می توان سرود بیم از حصار نیست، که هر قفل کهنه را با دست های روشن تو می توان گشود * * * جهان را به شاعران بسپارید …

( شعر زیبا ) شعر عشق یعنی … (حسین بوسر) عشق یعنی خاطرات بی غبار … دفتری از شعر و از عطر بهار عشق یعنی یک تمنا , یک نیاز … زمزمه از عاشقی با سوز و ساز عشق یعنی چشم خیس مست او … زیر باران دست تو در …

( شعر از زنده یاد مهدی اخوان ثالث ) زمستان … سلامت را نمی خواهند پاسخ گفت ، سرها در گریبان است . کسی سر بر نیارد کرد پاسخ گفتن و دیدار یاران را . نگه جز پیش پا را دید ، نتواند ، که ره تاریک و لغزان است …

( اشعار کوتاه و زیبا ) چو موجی خیره سر … (کارو دردریان) چو موجی خیره سر، کز ترس طوفان نفس گم کرده در پهنای سینه سر خود می زند در پیچش مرگ به موج افکن، پر و بال سفینه به قدری کوفتم با دست حسرت به درب باغ عشق بی زمینه …